Την Τετάρτη 10/02/2010 συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία (ανάμεσα στα οποία το Σωματείο Επισιτισμού και η Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου, στην οποία και συμμετέχω) είχαν προκηρύξει απεργία ενάντια στα νέα μέτρα που προωθούνται αυτή την περίοδο από το ελληνικό κράτος και την Ε.Ε. Στόχος των νέων μέτρων είναι καταλήστευση του (έτσι κι αλλιώς πενιχρού) εργατικού εισοδήματος, και η περαιτέρω εντατικοποίηση και επισφαλοποίηση της εργασίας, ουσιαστικά η δουλειά μέχρι θανάτου (που στην περίπτωση των οδηγών δικύκλου, όπως κι άλλων κλάδων ισχύει κυριολεκτικά). Λόγω του μεγέθους της επίθεσης που δέχεται αυτή την στιγμή η εργατική τάξη, του μεγέθους της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται, θεώρησα όχι μόνο αυτονόητη την συμμετοχή μου σε μια τέτοια απεργία, αλλά ταυτόχρονα κι ότι πρόκειται για κάτι «πολύ λίγο» σε σχέση με το μέγεθος της αντίστασης που απαιτούν οι καιροί και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες προσπαθούν να προλάβουν μέσω 24ώρων απεργιακών εκτονώσεων.
Όμως τα αφεντικά της «Domino’s pizza», στο κατάστημα της οδού Ερατοσθένους 2 στο Παγκράτι, όπου εργαζόμουνα ως ωρομίσθιος αορίστου χρόνου τους τελευταίους 4 μήνες, θεώρησαν τεράστια πρόκληση το ότι δεν δούλεψα εκείνη την Τετάρτη τις 2,5 ώρες που θα όφειλα, αν δεν είχε απεργία. Έτσι, την Κυριακή 14/2 μου ανακοίνωσαν την απόλυση μου. Όταν ρώτησα για τον λόγο αυτής της απόφασης, η προϊστάμενη μου δήλωσε ότι «δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας», «δεν ταιριάζεις στο κλίμα της ομάδας, δεν χαμογελάς». Γνωρίζοντας ότι τα παραπάνω συνιστούν μια πρόφαση, για να μην παραδεχτούν ότι με απέλυσαν επειδή απέργησα, κάτι που ακόμα θεωρείται παράνομο, προσέφυγα στην Επιθεώρηση Εργασίας, καταγγέλλοντας ως εκδικητική για συνδικαλιστικούς λόγους την απόλυση μου, καθώς και στην ΣΒΕΟΔ, για να αντισταθούμε συλλογικά στην τρομοκρατία των αφεντικών απέναντι σε όσους επιμένουν να χρησιμοποιούν το όπλο της απεργίας.
Ταυτόχρονα, αυτή η απόλυση για συνδικαλιστικούς λόγους, αποτελεί το παγόβουνο των συνθηκών εργασίας ενός ακόμα «αόρατου» κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Των ντόπιων και μεταναστών «ντελιβαράδων» σε μεγάλες αλυσίδες πίτσας, που έχουν την «τύχη» να πληρώνονται τα νόμιμα (σε σχέση με την ανασφάλιστη ζούγκλα που επικρατεί στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις) και την ατυχία να βιώνουν τις μεταμοντέρνες συνθήκες επισφάλειας, που διδάσκονται στις «σχολές διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων» και εφαρμόζονται από τέτοιου είδους αλυσίδες.
Σύμφωνα μ’ αυτές, ο εργαζόμενος οφείλει, όχι απλά να κάνει την δουλειά που υπέγραψε, αλλά να ταυτίζεται με τα συμφέροντα της «ομάδας». Οφείλει, δηλαδή, να νοιώθει και να δείχνει ευχαριστημένος που αμείβεται ελαστικά, με την ώρα, και που η εργασία του έχει καταντήσει ένα συνεχές κυνηγητό χαρτζιλικιών για συμπλήρωμα του πενιχρού μισθού. Οφείλει, ως εξάρτημα του υπολογιστή και της ψυχολογικής πίεσης «να φτάσουν όλα στην ώρα τους», να φωνάζει κάθε φορά που πηγαίνει να παραδώσει μια παραγγελία τον χρόνο παρασκευής της πίτσας κι οι εργαζόμενοι στο εσωτερικό να του απαντάνε με μια φωνή «να προσέχεις». Με κάτι τέτοιες ηλίθιες, αλλά επιβαλλόμενες από τους managers «τελετουργίες» τα αφεντικά θεωρούν ότι όλοι είμαστε «μια ομάδα» κι ότι ξορκίζουν τον κίνδυνο του εργατικού ατυχήματος, που παρ’ όλα αυτά δεν μειώνεται στο ελάχιστο όταν δουλεύεις στον δρόμο. Για να μην μιλήσουμε για την συνεχή μας παρακολούθηση μέσω των καμερών, ακόμα και στον χώρο των αποδυτηρίων, για την απουσία κάποιου χώρου στον οποίο να μπορούμε να καθόμαστε οι εργαζόμενοι και να μιλάμε χωρίς το βλέμμα του προϊσταμένου, για την υποχρέωση μας να κάνουμε διάφορες δουλειές άσχετες με το επαγγελματικό μας προσόν για τ’ οποίο μας προσέλαβαν: την οδήγηση δικύκλου.
Τα χαμόγελα σε τέτοιες εργασιακές συνθήκες δεν πρέπει να σπαταλιούνται για την εικόνα των αφεντικών στα μάτια των πελατών, αλλά να κρατιούνται για τις στιγμές αγώνα και συναδελφικής αλληλεγγύης που εξακολουθούν να εκφράζονται υπόγεια, κατά την διάρκεια των μοναχικών μας διαδρομών. Μέχρι την στιγμή που θα (ξανά)καταφέρουμε η απεργία να μην συνιστά στα μάτια των εργαζομένων αιτία απόλυσης, αλλά αυτό που ήταν πάντα: ένα μέσο ταξικού πολέμου.
Όμως τα αφεντικά της «Domino’s pizza», στο κατάστημα της οδού Ερατοσθένους 2 στο Παγκράτι, όπου εργαζόμουνα ως ωρομίσθιος αορίστου χρόνου τους τελευταίους 4 μήνες, θεώρησαν τεράστια πρόκληση το ότι δεν δούλεψα εκείνη την Τετάρτη τις 2,5 ώρες που θα όφειλα, αν δεν είχε απεργία. Έτσι, την Κυριακή 14/2 μου ανακοίνωσαν την απόλυση μου. Όταν ρώτησα για τον λόγο αυτής της απόφασης, η προϊστάμενη μου δήλωσε ότι «δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας», «δεν ταιριάζεις στο κλίμα της ομάδας, δεν χαμογελάς». Γνωρίζοντας ότι τα παραπάνω συνιστούν μια πρόφαση, για να μην παραδεχτούν ότι με απέλυσαν επειδή απέργησα, κάτι που ακόμα θεωρείται παράνομο, προσέφυγα στην Επιθεώρηση Εργασίας, καταγγέλλοντας ως εκδικητική για συνδικαλιστικούς λόγους την απόλυση μου, καθώς και στην ΣΒΕΟΔ, για να αντισταθούμε συλλογικά στην τρομοκρατία των αφεντικών απέναντι σε όσους επιμένουν να χρησιμοποιούν το όπλο της απεργίας.
Ταυτόχρονα, αυτή η απόλυση για συνδικαλιστικούς λόγους, αποτελεί το παγόβουνο των συνθηκών εργασίας ενός ακόμα «αόρατου» κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Των ντόπιων και μεταναστών «ντελιβαράδων» σε μεγάλες αλυσίδες πίτσας, που έχουν την «τύχη» να πληρώνονται τα νόμιμα (σε σχέση με την ανασφάλιστη ζούγκλα που επικρατεί στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις) και την ατυχία να βιώνουν τις μεταμοντέρνες συνθήκες επισφάλειας, που διδάσκονται στις «σχολές διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων» και εφαρμόζονται από τέτοιου είδους αλυσίδες.
Σύμφωνα μ’ αυτές, ο εργαζόμενος οφείλει, όχι απλά να κάνει την δουλειά που υπέγραψε, αλλά να ταυτίζεται με τα συμφέροντα της «ομάδας». Οφείλει, δηλαδή, να νοιώθει και να δείχνει ευχαριστημένος που αμείβεται ελαστικά, με την ώρα, και που η εργασία του έχει καταντήσει ένα συνεχές κυνηγητό χαρτζιλικιών για συμπλήρωμα του πενιχρού μισθού. Οφείλει, ως εξάρτημα του υπολογιστή και της ψυχολογικής πίεσης «να φτάσουν όλα στην ώρα τους», να φωνάζει κάθε φορά που πηγαίνει να παραδώσει μια παραγγελία τον χρόνο παρασκευής της πίτσας κι οι εργαζόμενοι στο εσωτερικό να του απαντάνε με μια φωνή «να προσέχεις». Με κάτι τέτοιες ηλίθιες, αλλά επιβαλλόμενες από τους managers «τελετουργίες» τα αφεντικά θεωρούν ότι όλοι είμαστε «μια ομάδα» κι ότι ξορκίζουν τον κίνδυνο του εργατικού ατυχήματος, που παρ’ όλα αυτά δεν μειώνεται στο ελάχιστο όταν δουλεύεις στον δρόμο. Για να μην μιλήσουμε για την συνεχή μας παρακολούθηση μέσω των καμερών, ακόμα και στον χώρο των αποδυτηρίων, για την απουσία κάποιου χώρου στον οποίο να μπορούμε να καθόμαστε οι εργαζόμενοι και να μιλάμε χωρίς το βλέμμα του προϊσταμένου, για την υποχρέωση μας να κάνουμε διάφορες δουλειές άσχετες με το επαγγελματικό μας προσόν για τ’ οποίο μας προσέλαβαν: την οδήγηση δικύκλου.
Τα χαμόγελα σε τέτοιες εργασιακές συνθήκες δεν πρέπει να σπαταλιούνται για την εικόνα των αφεντικών στα μάτια των πελατών, αλλά να κρατιούνται για τις στιγμές αγώνα και συναδελφικής αλληλεγγύης που εξακολουθούν να εκφράζονται υπόγεια, κατά την διάρκεια των μοναχικών μας διαδρομών. Μέχρι την στιγμή που θα (ξανά)καταφέρουμε η απεργία να μην συνιστά στα μάτια των εργαζομένων αιτία απόλυσης, αλλά αυτό που ήταν πάντα: ένα μέσο ταξικού πολέμου.
ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΜΟΥ ΚΙ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΑΠΟΛΥΘΗΚΕ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΕΡΓΗΣΕ
Γ.Λ.
Ελαστικά εργαζόμενος στη «Domino’s Pizza» Παγκρατίου
Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου