Σε αντίθεση με τα μεγάλα αγωνιστικά λογύδρια των εργατοπατέρων ή των ιδεολόγων, υπάρχουν πολλές μικρές και «αόρατες» μάχες στους εργασιακούς χώρους που υποδηλώνουν μια κατάσταση «αγωνιστικής ασφυξίας»: Η καπιταλιστική κρίση, έχει αυξήσει την εργασιακή πίεση κι αυτό μεταφράζεται σε εργοδοτική τρομοκρατία απέναντι στις αγωνιστικές μειοψηφίες που επιχειρούν να εκφραστούν μέσα και από την συμμετοχή στην απεργιακή κοροϊδία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ. Τουλάχιστον ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας: Στον ιδιωτικό, τριτογενή τομέα, στους απασχολούμενους σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ο κατακερματισμός της εργατικής τάξης είναι απόλυτος, η συμμετοχή σε πρωτοβάθμια σωματεία κι αγωνιστικές πρωτοβουλίες είναι οικτρή κι η έννοια της γενικής ή της οποιαδήποτε απεργίας ακούγεται σαν μια ξένη γλώσσα που δεν μιλά κανείς από το πολυεθνικό προλεταριάτο. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες η συμμετοχή σε μια «γενική» απεργία, αποτελεί συνθήκη διαχωρισμού από την πλειοψηφία των συναδέλφων σου και διευκολύνει τα αφεντικά να απαντήσουν πιο γρήγορα σε σκοτούρες του στυλ «ποιον θα διώξουμε αυτόν τον μήνα;».
Η περίπτωση της απόλυσης του Ντίνου Παλαιστίδη αποτελεί την πιο χαρακτηριστική ένδειξη του τι περιμένει οποιονδήποτε επιχειρεί να ορθώσει συνδικαλιστικό ανάχωμα στ’ αφεντικά. Αν απολύεται με χαρακτηριστική άνεση ένας συνδικαλιστής ενός μαχητικού σωματείου που δούλευε σε «προοδευτικό» αφεντικό, και μετά όλη η «καλή κοινωνία» συσπειρώνεται γύρω από την «εντιμότητα» του αφεντικού, φανταστείτε τι περιμένει οποιονδήποτε εργαζόμενο σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις διανοηθεί να αμφισβητήσει την «οικογενειακή στοργή» του εργοδότη προς τα εργαζόμενα μέλη της επιχείρησης του. Η απεργία στις 10 Φλεβάρη αποτέλεσε μια καλή αφορμή για τα αφεντικά ώστε να προχωρήσουν σε εκκαθαρίσεις εργαζομένων που δήλωσαν απεργιακή παρουσία. Γνωρίζουμε τουλάχιστον δυο τέτοιες περιπτώσεις:
Η μια είναι εργαζόμενου στην «Αίολος Courier», που όταν δήλωσε στο αφεντικό του ότι θα απεργήσει, αυτός του ζήτησε να πάει 2-3 ώρες στην πορεία, αλλά να δουλέψει τις υπόλοιπες. Ο εργαζόμενος αρνήθηκε και μετά από δυο μέρες του ανακοινώθηκε η απόλυση του. Η δεύτερη είναι εργαζόμενου στη «Domino’s Pizza», που απολύθηκε 4 μέρες μετά την απεργία στην οποία συμμετείχε, με την πρόφαση ότι «δεν ταίριαζε στο κλίμα της ομάδας». Κι οι δυο εργαζόμενοι έχουν καταφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας, θεωρώντας εκδικητική την απόλυση τους, ενώ η «Συνέλευση Βάσης Οδηγών Δικύκλου» είναι διατεθειμένη να δώσει τις μικρές της μάχες για να διασφαλίσει τη δυνατότητα της να συμμετέχουν στις απεργίες που καλεί τα μέλη της. Από την άλλη, σήμερα η ιδιοκτήτρια της Domino's Pizza Παγκρατίου κ. Σοφία-Αγάπη Μουγκογιάννη προχώρησε σε εισαγγελική κλήτευση του εργαζόμενου, κατηγορώντας τον ότι την εξύβρισε και την απείλησε κατά την διάρκεια της παρέμβασης διαμαρτυρίας της ΣΒΕΟΔ στο κατάστημα της, την Τρίτη 16/2, γεγονός εντελώς αναληθές, ενώ με αβάσιμες και αστείες απειλές αντιμετωπίζει τις αντίστοιχες παρεμβάσεις του σωματείου και ο ιδιοκτήτης της "Αίολος Courier".
Όλα τα παραπάνω ούτε άσχετα με την κατάσταση που επικρατεί σε πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις ΜΜΕ είναι (π.χ. τοπικά/κλαδικά περιοδικά), ούτε επιζητούν να δικαιολογήσουν τον απεργοσπαστικό ωχαδελφισμού του «και τι νόημα έχει, δεν γίνεται τίποτα». Είναι όμως καταστάσεις που έχουν αξία για ταξική δράση όχι μόνο στις 24 Φλεβάρη, αλλά και στις 25, και στις μέρες που ακολουθούν, γιατί αν για τ’ αφεντικά η απεργία συνεπάγεται απόλυση, για εμάς είναι ένα μέσο ταξικού πολέμου που θα το χρησιμοποιούμε συνεχώς.
(αναδημοσίευση από:
http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/02/blog-post_24.html)
Η περίπτωση της απόλυσης του Ντίνου Παλαιστίδη αποτελεί την πιο χαρακτηριστική ένδειξη του τι περιμένει οποιονδήποτε επιχειρεί να ορθώσει συνδικαλιστικό ανάχωμα στ’ αφεντικά. Αν απολύεται με χαρακτηριστική άνεση ένας συνδικαλιστής ενός μαχητικού σωματείου που δούλευε σε «προοδευτικό» αφεντικό, και μετά όλη η «καλή κοινωνία» συσπειρώνεται γύρω από την «εντιμότητα» του αφεντικού, φανταστείτε τι περιμένει οποιονδήποτε εργαζόμενο σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις διανοηθεί να αμφισβητήσει την «οικογενειακή στοργή» του εργοδότη προς τα εργαζόμενα μέλη της επιχείρησης του. Η απεργία στις 10 Φλεβάρη αποτέλεσε μια καλή αφορμή για τα αφεντικά ώστε να προχωρήσουν σε εκκαθαρίσεις εργαζομένων που δήλωσαν απεργιακή παρουσία. Γνωρίζουμε τουλάχιστον δυο τέτοιες περιπτώσεις:
Η μια είναι εργαζόμενου στην «Αίολος Courier», που όταν δήλωσε στο αφεντικό του ότι θα απεργήσει, αυτός του ζήτησε να πάει 2-3 ώρες στην πορεία, αλλά να δουλέψει τις υπόλοιπες. Ο εργαζόμενος αρνήθηκε και μετά από δυο μέρες του ανακοινώθηκε η απόλυση του. Η δεύτερη είναι εργαζόμενου στη «Domino’s Pizza», που απολύθηκε 4 μέρες μετά την απεργία στην οποία συμμετείχε, με την πρόφαση ότι «δεν ταίριαζε στο κλίμα της ομάδας». Κι οι δυο εργαζόμενοι έχουν καταφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας, θεωρώντας εκδικητική την απόλυση τους, ενώ η «Συνέλευση Βάσης Οδηγών Δικύκλου» είναι διατεθειμένη να δώσει τις μικρές της μάχες για να διασφαλίσει τη δυνατότητα της να συμμετέχουν στις απεργίες που καλεί τα μέλη της. Από την άλλη, σήμερα η ιδιοκτήτρια της Domino's Pizza Παγκρατίου κ. Σοφία-Αγάπη Μουγκογιάννη προχώρησε σε εισαγγελική κλήτευση του εργαζόμενου, κατηγορώντας τον ότι την εξύβρισε και την απείλησε κατά την διάρκεια της παρέμβασης διαμαρτυρίας της ΣΒΕΟΔ στο κατάστημα της, την Τρίτη 16/2, γεγονός εντελώς αναληθές, ενώ με αβάσιμες και αστείες απειλές αντιμετωπίζει τις αντίστοιχες παρεμβάσεις του σωματείου και ο ιδιοκτήτης της "Αίολος Courier".
Όλα τα παραπάνω ούτε άσχετα με την κατάσταση που επικρατεί σε πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις ΜΜΕ είναι (π.χ. τοπικά/κλαδικά περιοδικά), ούτε επιζητούν να δικαιολογήσουν τον απεργοσπαστικό ωχαδελφισμού του «και τι νόημα έχει, δεν γίνεται τίποτα». Είναι όμως καταστάσεις που έχουν αξία για ταξική δράση όχι μόνο στις 24 Φλεβάρη, αλλά και στις 25, και στις μέρες που ακολουθούν, γιατί αν για τ’ αφεντικά η απεργία συνεπάγεται απόλυση, για εμάς είναι ένα μέσο ταξικού πολέμου που θα το χρησιμοποιούμε συνεχώς.
(αναδημοσίευση από:
http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/02/blog-post_24.html)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου