Την ρουφιανιά τ’ αφεντικά αγάπησαν, τον ρουφιάνο κανείς

Στις 09/03/11 πραγματοποιήθηκε το δικαστήριο για την υπόθεση του απολυμένου εργαζόμενου πέρυσι από τη Domino’s Παγκρατίου. Υπενθυμίζουμε ότι ο εργαζόμενος είχε συμμετάσχει στην απεργία στις 10/02/10 και μετά από 4 μέρες είχε απολυθεί, υποτίθεται γιατί «δεν ταίριαζε με το κλίμα της ομάδας». Γι’ αυτό ζητάει να θεωρηθεί άκυρη η απόλυση του λόγω συνδικαλιστικής δράσης, όπως και να του καταβληθούν τα δεδουλευμένα που του οφείλονται σύμφωνα με τη σύμβαση -κι όχι σύμφωνα με τα μειωμένα ωράρια που εξαναγκαζόταν να δουλεύει, καθώς και να αναγνωριστεί στους διανομείς η υπαλληλική ιδιότητα.

Στο δικαστήριο η πλευρά της Domino’s εκπροσωπείται από την εργατολόγο Μαγδαληνή Τσίπρα, μια επιλογή καθόλου τυχαία, μιας και πρόκειται για δικηγόρο που στο παρελθόν έχει προσφύγει κατά του μνημονίου στο πλευρό της ΑΔΕΔΥ, ενώ έχει υπερασπιστεί νομικά και το σωματείο των καθαριστριών της ΠΕΚΟΠ. Έτσι η εταιρεία επιχειρεί να αποκαταστήσει τη ζημιά που έχει προκαλέσει στο «χαμογελαστό προφίλ της» η περσινή κινητοποίηση της ΣΒΕΟΔ, που ανέδειξε την πραγματική εικόνα της εργασιακής επισφάλειας που επικρατεί σε τέτοιου είδους εταιρείες. Η υπεράσπιση προσπαθούσε να περάσει μια εικόνα «επιχείρησης – πρότυπο», όπου οι εργαζόμενοι δεν έχουν από τη μια κανένα παράπονο από τα αφεντικά, από την άλλη υποτίθεται ότι είναι συνδικαλισμένοι (κάποιοι μάλιστα επικαλούνται πως ανήκουν και στην ΣΒΕΟΔ!) και απεργούνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Όμως η πλευρά της Domino’s δεν αρκέστηκε σ’ αυτή την φαιδρή γραμμή υπεράσπισης. Για να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό της ότι ο εργαζόμενος απολύθηκε όχι λόγω απεργίας αλλά γιατί «δεν ταίριαζε με το κλίμα της ομάδας», κατέθεσε στο δικαστήριο ένορκες βεβαιώσεις και υπεύθυνες δηλώσεις από 16 εργαζόμενους στα καταστήματα Παγκρατίου και Ζωγράφου (2 εκ των οποίων είναι managers) που υπερασπίζονται την επιχείρηση και στρέφονται ενάντια στον απολυμένο συνάδελφο με προσωπικές συκοφαντίες και ψέματα. Σύμφωνα με αυτές ο απολυμένος «δεν έλεγε ποτέ καλησπέρα σε κανέναν», ήταν «αφηρημένος», «έκανε συνεχώς λάθη», «δεν βοηθούσε σε καμιά άλλη δουλειά στη λάντζα», «κοιμάται όρθιος» κι εντέλει «βρωμάει» και «δεν έχει κάνει ποτέ μπάνιο στη ζωή του».

Η αλήθεια όμως που τα αφεντικά και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα γνωρίζουν πολύ καλά είναι ότι όποιος συνδικαλίζεται ενάντια στην εργασιακή κόλαση που επιβάλλουν ντόπια και ξένα αφεντικά, τοποθετείται άμεσα και χωρίς πολλά - πολλά εκτός «ομάδας». Το δικαίωμα στην απεργία έχει καταστρατηγηθεί άτυπα εδώ και πολλά χρόνια με αποτέλεσμα κάποιοι εργαζόμενοι να φοβούνται να διεκδικήσουν ακόμα και τα αυτονόητα και να θεωρούν μονόδρομο την ατομική διαπραγμάτευση με τ’ αφεντικά, το σκυμμένο κεφάλι και την απώλεια της προσωπικής αξιοπρέπειας. Και κάπως έτσι ο ταξικός συνδικαλισμός εξορίζεται από τους εργασιακούς χώρους και την θέση του καταλαμβάνει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων με αυτά της επιχείρησης και «στρώνει κόκκινο χαλί» στις ατομικές – επιχειρησιακές συμβάσεις, στους «μισθούς Κίνας», στην εκ περιτροπής εργασία και στην απόλυση χωρίς αποζημίωση.

Όταν τ’ αφεντικά βλέπουν εργαζόμενους να στρέφονται ενάντια σε απολυμένο συνάδελφο τους δεν μπορούν παρά να χαμογελάνε. Η ρουφιανιά είναι το βασικό όπλο τους απέναντι στην συλλογική οργάνωση των εργαζομένων και στην αγωνιστική τους διεκδίκηση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα από τις ρουφιανο-καταθέσεις κάποιων διανομέων στην Domino’s Παγκρατίου, όπου κατηγορούν τον συνάδελφο τους ότι δεν έκανε ποτέ λάντζα. Ακόμα κι αν ίσχυε αυτή η κατηγορία, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ένας διανομέας δεν καταλαβαίνει ότι είναι υπέρ αυτού και των άλλων εργαζομένων να κάνουν μόνο τις δουλειές για τις οποίες προσλήφθηκαν (διανομές), έτσι ώστε να δημιουργούνται και άλλες θέσεις εργασίας για όσα συνηθίζουν τ’ αφεντικά να φορτώνουν παράνομα στις πλάτες μας.

Καταλαβαίνουμε, πάντως, ότι ο σκοπός όλης αυτής της ενορχηστρωμένης επίθεσης είναι πολλαπλός: Πρώτον να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι της επιχείρησης απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, που περιγράφεται σαν «μίασμα» και στην απειλή να διαταραχθεί η πλαστή εικόνα «εργασιακής ειρήνης» για το εσωτερικό του καταστήματος. Κατά δεύτερον, να δυσχεραίνουν την επιστροφή στο κατάστημα του συγκεκριμένου εργαζόμενου, σε περίπτωση που δικαιωθεί δικαστικώς, έτσι ώστε να προστατέψουν το κατάστημα από την «συνδικαλιστική απειλή». Και τρίτον να προετοιμάσουν το έδαφος για ενδεχόμενη δημιουργία επιχειρησιακού - εργοδοτικού σωματείου σε περίπτωση που το θελήσουν.


Η αντίδραση όμως της εργοδοσίας της Domino’s και των ρουφιάνων της δείχνει και πόσο μεγάλη απειλή θεωρούν τα αφεντικά την ταξική συνδικαλιστική δράση ακόμα κι ενός μεμονωμένου εργαζόμενου, ειδικά όταν έχει την στήριξη ενός αγωνιστικού σωματείου. Ταυτόχρονα δείχνει και την κεντρική θέση που κατέχει η ρουφιανιά στην «εργασιακή εξέλιξη» που προσφέρει η Domino’s, όπως και τους εκβιασμούς που καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά μετανάστες και ντόπιοι εργαζόμενοι: «Ή χαμογελάς σ’ ότι σου λέω, ρουφιανεύεις τον συνάδελφο κι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ή διαχωρίζεσαι από την ‘ομάδα’ και ετοιμάζεσαι προς απόλυση».

Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων Domino’s
(dominosworkers.blogspot.com)
Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου
(sveod.gr)

Υ.Γ. Η εργατική αλληλεγγύη κόντρα στην ρουφιανιά δεν είναι μια «ρομαντική» ιδέα κάποιων λίγων «γραφικών», αλλά μια πράξη αξιοπρέπειας που γεννιέται από τις ίδιες τις συνθήκες εργασίας στις οποίες έχουμε μάθει να ζούμε, όπως και έναν αναγκαίο ηθικό κώδικα για να συνεννοούμαστε και να συνεργαζόμαστε με τους γύρω μας. Και όπως όλες οι προσωπικές επιλογές που δεν προωθούν την ρουφιανιά, το γλείψιμο και την υποταγή έχουν το κόστος τους.