Παρασκευή 21 Μαΐου 2010
Αποκλεισμός Domino's 2 (18/3)
Διπλός αποκλεισμός πραγματοποιήθηκε χτες από μέλη της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου και αλληλέγγυους εργαζόμενους/άνεργους στα καταστήματα της Domino’s ιδιοκτησίας Σ.Α. Μουγκογιάννη, στο Παγκράτι και στου Ζωγράφου. Η εργοδοσία του καταστήματος επιμένει ότι δεν απέλυσε για συνδικαλιστικούς λόγους τον εργαζόμενο κι έτσι αρνείται την κανονική επάνοδο του εργαζόμενου στην εργασία του, ενώ η αστυνομία κατέγραψε την συνδικαλιστική παρέμβαση.
Η παρέμβαση στην Domino’s πέρα από την επαναπρόσληψη του εργαζομένου είχε ως στόχο και την ενημέρωση των εργαζόμενων της Domino’s για μισθολογικά έσοδα που κλέβονται από τους εργαζόμενους μέσω της παράνομης (όπως παραδέχτηκε, ανεπίσημα. και η διοίκηση μετά την πρώτη συνάντηση με την Επιθεώρηση Εργασίας) πρακτικής της πληρωμής με βάση την ωρομίσθια ελαστική εργασία ανά εβδομάδα κι όχι με βάση το ωράριο που αναφέρει η σύμβαση, όπως και για άλλα μισθολογικά, ασφαλιστικά και εργασιακά ζητήματα, τα οποία αναφέρονται σε κείμενο- κάλεσμα για συζήτηση προς τους συγκεκριμένους εργαζόμενους, που μοιράστηκε με την υπογραφή «Πρωτοβουλία για την συγκρότηση Επιτροπής Αγώνα στην Domino’s Pizza». Ο αποκλεισμός έδωσε την δυνατότητα διαλόγου με τους εργαζόμενους στα συγκεκριμένα καταστήματα πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα (κι όχι μόνο), ενώ η δεύτερη εξ’ αναβολής τριμερής συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας θα πραγματοποιηθεί την Μ. Δευτέρα 29 Μαρτίου.
(ανταπόκριση από:
http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/03/dominos-2.html)
Η παρέμβαση στην Domino’s πέρα από την επαναπρόσληψη του εργαζομένου είχε ως στόχο και την ενημέρωση των εργαζόμενων της Domino’s για μισθολογικά έσοδα που κλέβονται από τους εργαζόμενους μέσω της παράνομης (όπως παραδέχτηκε, ανεπίσημα. και η διοίκηση μετά την πρώτη συνάντηση με την Επιθεώρηση Εργασίας) πρακτικής της πληρωμής με βάση την ωρομίσθια ελαστική εργασία ανά εβδομάδα κι όχι με βάση το ωράριο που αναφέρει η σύμβαση, όπως και για άλλα μισθολογικά, ασφαλιστικά και εργασιακά ζητήματα, τα οποία αναφέρονται σε κείμενο- κάλεσμα για συζήτηση προς τους συγκεκριμένους εργαζόμενους, που μοιράστηκε με την υπογραφή «Πρωτοβουλία για την συγκρότηση Επιτροπής Αγώνα στην Domino’s Pizza». Ο αποκλεισμός έδωσε την δυνατότητα διαλόγου με τους εργαζόμενους στα συγκεκριμένα καταστήματα πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα (κι όχι μόνο), ενώ η δεύτερη εξ’ αναβολής τριμερής συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας θα πραγματοποιηθεί την Μ. Δευτέρα 29 Μαρτίου.
(ανταπόκριση από:
http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/03/dominos-2.html)
ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ DOMINO'S ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ (25/2)
Σε αποκλεισμό της Domino's Παγκρατίου προχώρησαν χτες 25/2 από τις 20:00 το βράδυ, περίπου 60 άτομα, μέλη της ΣΒΕΟΔ και αλληλέγγυοι/ες, ζητώντας την επαναπρόσληψη του συναδέλφου που απολύθηκε επειδή απέργησε στις 10/2. Οι αφεντικίνες της Domino's ένιωσαν στην τσέπη τους την αντίστροφη έννοια του εκβιασμού που ασκούν μέσω των απολύσεων και των εισαγγελικών προσφυγών, κι άρχιζαν να καταλαβαίνουν ότι όταν οι εργαζόμενοι δεν αντιμετωπίζουν ατομικά τις συνθήκες εργασίας τους, δεν είναι εύκολο να κάνουν ότι θέλουν.
Αν και χτες τις κόπηκε για πρώτη φορά ο τσαμπουκάς, παρ' όλα αυτά επέμεναν ότι ο "εργαζόμενος τις έχει παρεξηγήσει", "δεν απολύθηκε επειδή απέργησε, αλλά επειδή δεν ήταν καλός στην δουλειά του, δεν χαμογελούσε". Όλα τα παραπάνω απαντήθηκαν με συνθήματα όπως: "Η απόλυση να ανακληθεί, αλλιώς καμία πίτσα δεν θα φαγωθεί", "οι απολύσεις είναι τρομοκρατία, καμιά ειρήνη με την εργοδοσία", "η αυτοοργάνωση των εργατών θα γίνει ο τάφος των αφεντικών", "γουστάρω και σε διώχνω, λεν τ' αφεντικά/καμιά ειρήνη με τ' αφεντικά, τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά", "σήμερα η πίτσα δεν έχει πεπερόνι, αφεντικά, γουρούνια, δολοφόνοι".
Στην απαίτηση της ΣΒΕΟΔ για άμεση ανάκληση της απόλυσης, οι αφεντικίνες απάντησαν "ότι δεν μπορούμε να αποφασίσουμε κάτω από συνθήκες εκβιασμού" και το σωματείο τις έδωσε προθεσμία να το "ξανασκεφθούν" μέχρι την τριμερή συνάντηση με την επιθεώρηση εργασίας την επόμενη εβδομάδα, αλλιώς το "καθεστώς εκβιασμού", όπως ονομάζουν τα αφεντικά τις κινήσεις συναδελφικής και ταξικής αλληλεγγύης, θα συνεχιστεί...
(αναδημοσίευση από:
http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/02/blog-post_24.html)
Αν και χτες τις κόπηκε για πρώτη φορά ο τσαμπουκάς, παρ' όλα αυτά επέμεναν ότι ο "εργαζόμενος τις έχει παρεξηγήσει", "δεν απολύθηκε επειδή απέργησε, αλλά επειδή δεν ήταν καλός στην δουλειά του, δεν χαμογελούσε". Όλα τα παραπάνω απαντήθηκαν με συνθήματα όπως: "Η απόλυση να ανακληθεί, αλλιώς καμία πίτσα δεν θα φαγωθεί", "οι απολύσεις είναι τρομοκρατία, καμιά ειρήνη με την εργοδοσία", "η αυτοοργάνωση των εργατών θα γίνει ο τάφος των αφεντικών", "γουστάρω και σε διώχνω, λεν τ' αφεντικά/καμιά ειρήνη με τ' αφεντικά, τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά", "σήμερα η πίτσα δεν έχει πεπερόνι, αφεντικά, γουρούνια, δολοφόνοι".
Στην απαίτηση της ΣΒΕΟΔ για άμεση ανάκληση της απόλυσης, οι αφεντικίνες απάντησαν "ότι δεν μπορούμε να αποφασίσουμε κάτω από συνθήκες εκβιασμού" και το σωματείο τις έδωσε προθεσμία να το "ξανασκεφθούν" μέχρι την τριμερή συνάντηση με την επιθεώρηση εργασίας την επόμενη εβδομάδα, αλλιώς το "καθεστώς εκβιασμού", όπως ονομάζουν τα αφεντικά τις κινήσεις συναδελφικής και ταξικής αλληλεγγύης, θα συνεχιστεί...
(αναδημοσίευση από:
http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/02/blog-post_24.html)
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΠΕΡΓΩΝ
Σε αντίθεση με τα μεγάλα αγωνιστικά λογύδρια των εργατοπατέρων ή των ιδεολόγων, υπάρχουν πολλές μικρές και «αόρατες» μάχες στους εργασιακούς χώρους που υποδηλώνουν μια κατάσταση «αγωνιστικής ασφυξίας»: Η καπιταλιστική κρίση, έχει αυξήσει την εργασιακή πίεση κι αυτό μεταφράζεται σε εργοδοτική τρομοκρατία απέναντι στις αγωνιστικές μειοψηφίες που επιχειρούν να εκφραστούν μέσα και από την συμμετοχή στην απεργιακή κοροϊδία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ. Τουλάχιστον ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας: Στον ιδιωτικό, τριτογενή τομέα, στους απασχολούμενους σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ο κατακερματισμός της εργατικής τάξης είναι απόλυτος, η συμμετοχή σε πρωτοβάθμια σωματεία κι αγωνιστικές πρωτοβουλίες είναι οικτρή κι η έννοια της γενικής ή της οποιαδήποτε απεργίας ακούγεται σαν μια ξένη γλώσσα που δεν μιλά κανείς από το πολυεθνικό προλεταριάτο. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες η συμμετοχή σε μια «γενική» απεργία, αποτελεί συνθήκη διαχωρισμού από την πλειοψηφία των συναδέλφων σου και διευκολύνει τα αφεντικά να απαντήσουν πιο γρήγορα σε σκοτούρες του στυλ «ποιον θα διώξουμε αυτόν τον μήνα;».
Η περίπτωση της απόλυσης του Ντίνου Παλαιστίδη αποτελεί την πιο χαρακτηριστική ένδειξη του τι περιμένει οποιονδήποτε επιχειρεί να ορθώσει συνδικαλιστικό ανάχωμα στ’ αφεντικά. Αν απολύεται με χαρακτηριστική άνεση ένας συνδικαλιστής ενός μαχητικού σωματείου που δούλευε σε «προοδευτικό» αφεντικό, και μετά όλη η «καλή κοινωνία» συσπειρώνεται γύρω από την «εντιμότητα» του αφεντικού, φανταστείτε τι περιμένει οποιονδήποτε εργαζόμενο σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις διανοηθεί να αμφισβητήσει την «οικογενειακή στοργή» του εργοδότη προς τα εργαζόμενα μέλη της επιχείρησης του. Η απεργία στις 10 Φλεβάρη αποτέλεσε μια καλή αφορμή για τα αφεντικά ώστε να προχωρήσουν σε εκκαθαρίσεις εργαζομένων που δήλωσαν απεργιακή παρουσία. Γνωρίζουμε τουλάχιστον δυο τέτοιες περιπτώσεις:
Η μια είναι εργαζόμενου στην «Αίολος Courier», που όταν δήλωσε στο αφεντικό του ότι θα απεργήσει, αυτός του ζήτησε να πάει 2-3 ώρες στην πορεία, αλλά να δουλέψει τις υπόλοιπες. Ο εργαζόμενος αρνήθηκε και μετά από δυο μέρες του ανακοινώθηκε η απόλυση του. Η δεύτερη είναι εργαζόμενου στη «Domino’s Pizza», που απολύθηκε 4 μέρες μετά την απεργία στην οποία συμμετείχε, με την πρόφαση ότι «δεν ταίριαζε στο κλίμα της ομάδας». Κι οι δυο εργαζόμενοι έχουν καταφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας, θεωρώντας εκδικητική την απόλυση τους, ενώ η «Συνέλευση Βάσης Οδηγών Δικύκλου» είναι διατεθειμένη να δώσει τις μικρές της μάχες για να διασφαλίσει τη δυνατότητα της να συμμετέχουν στις απεργίες που καλεί τα μέλη της. Από την άλλη, σήμερα η ιδιοκτήτρια της Domino's Pizza Παγκρατίου κ. Σοφία-Αγάπη Μουγκογιάννη προχώρησε σε εισαγγελική κλήτευση του εργαζόμενου, κατηγορώντας τον ότι την εξύβρισε και την απείλησε κατά την διάρκεια της παρέμβασης διαμαρτυρίας της ΣΒΕΟΔ στο κατάστημα της, την Τρίτη 16/2, γεγονός εντελώς αναληθές, ενώ με αβάσιμες και αστείες απειλές αντιμετωπίζει τις αντίστοιχες παρεμβάσεις του σωματείου και ο ιδιοκτήτης της "Αίολος Courier".
Όλα τα παραπάνω ούτε άσχετα με την κατάσταση που επικρατεί σε πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις ΜΜΕ είναι (π.χ. τοπικά/κλαδικά περιοδικά), ούτε επιζητούν να δικαιολογήσουν τον απεργοσπαστικό ωχαδελφισμού του «και τι νόημα έχει, δεν γίνεται τίποτα». Είναι όμως καταστάσεις που έχουν αξία για ταξική δράση όχι μόνο στις 24 Φλεβάρη, αλλά και στις 25, και στις μέρες που ακολουθούν, γιατί αν για τ’ αφεντικά η απεργία συνεπάγεται απόλυση, για εμάς είναι ένα μέσο ταξικού πολέμου που θα το χρησιμοποιούμε συνεχώς.
(αναδημοσίευση από:
http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/02/blog-post_24.html)
Η περίπτωση της απόλυσης του Ντίνου Παλαιστίδη αποτελεί την πιο χαρακτηριστική ένδειξη του τι περιμένει οποιονδήποτε επιχειρεί να ορθώσει συνδικαλιστικό ανάχωμα στ’ αφεντικά. Αν απολύεται με χαρακτηριστική άνεση ένας συνδικαλιστής ενός μαχητικού σωματείου που δούλευε σε «προοδευτικό» αφεντικό, και μετά όλη η «καλή κοινωνία» συσπειρώνεται γύρω από την «εντιμότητα» του αφεντικού, φανταστείτε τι περιμένει οποιονδήποτε εργαζόμενο σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις διανοηθεί να αμφισβητήσει την «οικογενειακή στοργή» του εργοδότη προς τα εργαζόμενα μέλη της επιχείρησης του. Η απεργία στις 10 Φλεβάρη αποτέλεσε μια καλή αφορμή για τα αφεντικά ώστε να προχωρήσουν σε εκκαθαρίσεις εργαζομένων που δήλωσαν απεργιακή παρουσία. Γνωρίζουμε τουλάχιστον δυο τέτοιες περιπτώσεις:
Η μια είναι εργαζόμενου στην «Αίολος Courier», που όταν δήλωσε στο αφεντικό του ότι θα απεργήσει, αυτός του ζήτησε να πάει 2-3 ώρες στην πορεία, αλλά να δουλέψει τις υπόλοιπες. Ο εργαζόμενος αρνήθηκε και μετά από δυο μέρες του ανακοινώθηκε η απόλυση του. Η δεύτερη είναι εργαζόμενου στη «Domino’s Pizza», που απολύθηκε 4 μέρες μετά την απεργία στην οποία συμμετείχε, με την πρόφαση ότι «δεν ταίριαζε στο κλίμα της ομάδας». Κι οι δυο εργαζόμενοι έχουν καταφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας, θεωρώντας εκδικητική την απόλυση τους, ενώ η «Συνέλευση Βάσης Οδηγών Δικύκλου» είναι διατεθειμένη να δώσει τις μικρές της μάχες για να διασφαλίσει τη δυνατότητα της να συμμετέχουν στις απεργίες που καλεί τα μέλη της. Από την άλλη, σήμερα η ιδιοκτήτρια της Domino's Pizza Παγκρατίου κ. Σοφία-Αγάπη Μουγκογιάννη προχώρησε σε εισαγγελική κλήτευση του εργαζόμενου, κατηγορώντας τον ότι την εξύβρισε και την απείλησε κατά την διάρκεια της παρέμβασης διαμαρτυρίας της ΣΒΕΟΔ στο κατάστημα της, την Τρίτη 16/2, γεγονός εντελώς αναληθές, ενώ με αβάσιμες και αστείες απειλές αντιμετωπίζει τις αντίστοιχες παρεμβάσεις του σωματείου και ο ιδιοκτήτης της "Αίολος Courier".
Όλα τα παραπάνω ούτε άσχετα με την κατάσταση που επικρατεί σε πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις ΜΜΕ είναι (π.χ. τοπικά/κλαδικά περιοδικά), ούτε επιζητούν να δικαιολογήσουν τον απεργοσπαστικό ωχαδελφισμού του «και τι νόημα έχει, δεν γίνεται τίποτα». Είναι όμως καταστάσεις που έχουν αξία για ταξική δράση όχι μόνο στις 24 Φλεβάρη, αλλά και στις 25, και στις μέρες που ακολουθούν, γιατί αν για τ’ αφεντικά η απεργία συνεπάγεται απόλυση, για εμάς είναι ένα μέσο ταξικού πολέμου που θα το χρησιμοποιούμε συνεχώς.
(αναδημοσίευση από:
http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/02/blog-post_24.html)
Παρασκευή 14 Μαΐου 2010
DOMINOS PIZZA: «ΜΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ» (κείμενο - κάλεσμα για την δημιουργία Επιτροπής Αγωνα)
Συνάδελφοι/ισσες,
Βρισκόμαστε εν μέσω μιας πρωτοφανούς επίθεσης του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε. απέναντι σε μισθολογικές, ασφαλιστικές κατακτήσεις και εργασιακά δικαιώματα για τα οποία δόθηκαν αιματηροί ταξικοί αγώνες από τους εργαζόμενους. Ενώ τ’ αφεντικά συνεχίζουν κάθε μέρα να καρπώνονται τα υπέρογκα κέρδη που παράγει η εργασία μας, ζητάνε από εμάς τους εργαζόμενους να πληρώσουμε την κρίση που δημιούργησε η απληστία του κεφαλαίου. Περικόπτουν μισθούς, επιδόματα και συντάξεις, αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ετοιμάζουν την απελευθέρωση των απολύσεων, την ακόμα μεγαλύτερη ελαστικοποίηση της εργασίας, έτσι ώστε να χρειάζεται να δουλεύουμε «για λίγο» (π.χ. 4ήμερη εργασία), αλλά συνεχώς, σε πάνω από μια δουλείες, αφού ο ένας μισθός δεν φτάνει πια για να βγει ο μήνας. Κι η ληστρική αυτή επίθεση αφορά το σύνολο των εργαζομένων, είτε βρίσκονται στο δημόσιο, είτε στο ιδιωτικό τομέα, είτε είναι μεγάλοι, είτε νέοι σε ηλικία, είτε είναι Έλληνες, είτε μετανάστες. Μέσω της αύξησης του ΦΠΑ σε ότι αγοράζουμε για να επιβιώσουμε, καταληστεύουν ήδη το πενιχρό μας εισόδημα, ενώ ετοιμάζονται να περικόψουν το «δώρο Πάσχα» και στον ιδιωτικό τομέα.
Όσοι/ες δουλεύαμε σε πιτσαρίες γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια τι σημαίνει κρίση και ελαστική εργασία, τι σημαίνει να δουλεύαμε για λίγα ευρώ και σε πολλές δουλειές, γνωρίζουμε πολύ καλά πώς τ’ αφεντικά μας κλέβουν συνεχώς μέσω της «μαύρης», ανασφάλιστης εργασίας. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι για τ’ αφεντικά δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα εξάρτημα στην μηχανή τους, το οποίο μπορεί και να πεθάνει στις δύσκολες συνθήκες του δρόμου, αν δουλεύει ως διανομέας, τ’ οποίο μπορούν να το απολύσουν και να το πετάξουν στον δρόμο, όποτε γουστάρουν, είτε δουλεύει με το μηχανάκι, είτε στο τηλέφωνο, είτε στην κουζίνα. Τ’ αφεντικά της πολυεθνικής «Domino’s Pizza» αν και προσπαθούν να περάσουν μια «χαρούμενη» και «νόμιμη» εικόνα για τις εργασιακές συνθήκες στην επιχείρηση τους, στην πραγματικότητα φροντίζουν να κλέβουν και να εκμεταλλεύονται κι αυτοί με όποιον τρόπο μπορούν τους εργαζόμενους:
- Μέσω της ωρομίσθιας/ελαστικής εργασίας, μας βάζουν να δουλεύουμε πολλές ή λίγες ώρες ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης και μας πληρώνουν ανάλογα με τις ώρες εργασίας, ενώ με βάση το νόμο στην πραγματικότητα πρέπει να μας παρέχουν έναν σταθερό μισθό και ένσημα που ν’ αναλογούν στις ώρες εργασίας της σύμβασης που υπογράφουμε. Αν δουλέψουμε λιγότερο για ένα διάστημα πρέπει να πληρωθούμε κανονικά το μηνιάτικο που αναφέρει η σύμβαση μας. Τ’ αφεντικά της Domino’s γνωρίζουν ότι παρανομούν κάθε φορά που κάνουν την σύμβαση, τον μισθό και την ζωή μας λάστιχο και αυτό πρέπει να γνωστοποιηθεί και να σταματήσει.
- Αν και μέσω της σύμβασης που υπογράφουμε καθορίζονται και τα ανάλογα εργασιακά μας καθήκοντα, τ’ αφεντικά μας αντιμετωπίζουν ως πολυεργαλεία για όλες τις ανάγκες της επιχείρησης. Ένας διανομέας έχει το καθήκον να παραδίδει τις παραγγελίες κι όχι να τις προετοιμάζει, να σηκώνει τα τηλέφωνα, να καθαρίζει, να σκουπίζει και να πλένει τα πιάτα κι αναλόγως το ίδιο ισχύει για τις τηλεφωνήτριες και τις μαγείρισσες. Αυτό είναι παράνομο γιατί μας πληρώνουν για μια δουλειά, ενώ κάνουμε πολλές παραπάνω.
- Για να παραδοθούν σωστά οι παραγγελιές, όλοι μας, διανομείς, τηλεφωνητές/τριες και μάγειρες/ισσες, πρέπει να ξέρουμε να χειριζόμαστε και τους υπολογιστές της επιχείρησης, ενώ ειδικότερα για τους διανομείς απαιτούνται διανοητικές ικανότητες για τον χειρισμό των μηχανών και την διαχείριση των χρηματικών συναλλαγών της επιχείρησης. Όλα αυτά αποδεικνύουν, σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία ότι δεν είμαστε απλοί χειρώνακτες εργάτες, αλλά υπάλληλοι της επιχείρησης. οπότε πρέπει να μας δίνουν όσα προβλέπονται για υπαλλήλους κι όχι για εργάτες. Στόχος μας, έτσι κι αλλιώς, πρέπει να είναι η εξίσωση των μισθών προς τα πάνω, αφού ο διαχωρισμός μας σε διαφορετικές μισθολογικές κατηγορίες, δεν μπορεί παρά να εξυπηρετεί τον κατακερματισμό της δύναμης μας απέναντι στα αφεντικά.
- Ως εργαζόμενοι χρειαζόμαστε χρόνο και χώρο διαλείμματος. Δεν μπορούμε να δουλεύουμε συνεχώς κι όποτε δεν έχει δουλειά τ’ αφεντικά είτε να μας βάζουν άσχετες δουλειές, είτε να μας διώχνουν. Δεν επιτρέπεται να καταγράφεται κάθε μας κίνηση μέσω των καμερών που υπάρχουν παντού στον χώρο που εργαζόμαστε, ακόμα και στον χώρο των αποδυτηρίων! Το να παρακολουθούμαστε συνεχώς από τ’ αφεντικά και τις κάμερες τους συνιστά προσβολή της προσωπικής μας αξιοπρέπειας και δεν μας επιτρέπει την στοιχειώδη άσκηση των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν δικαιώματα και κατακτήσεις τα οποία τ’ αφεντικά μας τα παίρνουν πίσω επειδή κοιτάμε ο καθένας ατομικά την δουλειά του και δεν αντιδράμε συλλογικά στις αυθαιρεσίες και τις παρανομίες τους. Η «Domino’s Pizza» φροντίζει οι εργαζόμενοι να μην διεκδικούν τα εργασιακά και συνδικαλιστικά τους δικαιώματα και ταυτόχρονα προσπαθεί να περάσει τη νοοτροπία της «ομάδας», όπου αφεντικά και εργαζόμενοι δουλεύουμε μαζί και είμαστε συνεχώς χαμογελαστοί παρά την άσχημη συνθήκη που μας επιβάλλουν. Αυτή η ψεύτικη εικόνα εργασιακής ειρήνης μπορεί όμως πολύ εύκολα να σπάσει αν αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας συλλογικά και αγωνιστούμε με βάση τις αρχές τις συναδελφικής και ταξικής αλληλεγγύης. Σε αυτήν την περίπτωση, αντίθετα με την γενικευμένη μοιρολατρία και το «τίποτα δεν γίνεται», αποδεικνύεται ότι τ’ αφεντικά δεν είναι ανίκητα.
Κάτι τέτοιο ξεκίνησε να γίνεται στο κατάστημα της Domino’s στο Παγκράτι, όταν η διεύθυνση απόλυσε τον εργαζόμενο-διανομέα Γ. Λ. στις 14/2, τέσσερις μέρες μετά από την συμμετοχή του στην απεργία ενάντια στα νέα μέτρα στις 10/2. Ο εργαζόμενος εκέι δεν αντιμετώπισε μοιρολατρικά την απόλυση του, αλλά κατέφυγε στην επιθεώρηση εργασίας, θεωρώντας παράνομη την απόλυση του για συνδικαλιστικούς λόγους και ζητώντας την επαναπρόσληψη του, ενώ ταυτόχρονα ενημέρωσε το σωματείο στο οποίο είναι μέλος, την «Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου»-ΣΒΕΟΔ. Το σωματείο προχώρησε σε αποκλεισμό του καταστήματος στις 25/2, στον οποίο συμμετείχαν 60 περίπου αλληλέγγυοι εργαζόμενοι και άνεργοι. Μετά απ’ όλα αυτά, η διοίκηση της Domino’s αναγνώρισε, ανεπίσημα ακόμα, ότι όφειλε παραπάνω λεφτά στον εργαζόμενο που τον έβαζαν να δουλεύει λιγότερο από την σύμβαση του, αλλά δεν δέχεται την επαναπρόσληψη του ως διανομέα, υποστηρίζοντας επίσημα ότι «απολύθηκε επειδή δεν ταίριαζε με το κλίμα της ομάδας, δεν χαμογελούσε» κι ανεπίσημα επειδή «υπάρχει κρίση». Είναι ξεκάθαρο ότι η Domino’s Pizza επιθυμεί αναλώσιμους εργαζόμενους, χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα και διεκδικήσεις, για να μπορεί να συνεχίσει να κερδοφορεί με βάση το μοντέλο των επισφαλών εργασιακών σχέσεων.
Συνάδελφοι/ισσες,
Επειδή ακριβώς τα ζητήματα που μπαίνουν σε αυτήν την περίπτωση αφορούν το σύνολο όσων εργαζόμαστε στα καταστήματα της «Domino’s Pizza», αλλά κι επειδή τα νέα αντεργατικά μέτρα αποτελούν μια εφιαλτική πραγματικότητα, γεννιέται η ανάγκη να οργανωθούμε συλλογικά και να διεκδικήσουμε μαζί αυτά που δικαιούμαστε κι αυτά που απαιτούν οι ανάγκες και τα συμφέροντα μας. Τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, αντίθετα τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα για εμάς και τα παιδιά μας, αν δεν κινητοποιηθούμε μόνοι μας, από τα κάτω και αυτοοργανωμένα. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες έτσι κι αλλιώς δεν έχουν καμία επαφή με τον κόσμο της ελαστικής εργασίας κι εμείς δεν χρειαζόμαστε εργατοπατέρες για να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπεια μας.
Βρισκόμαστε εν μέσω μιας πρωτοφανούς επίθεσης του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε. απέναντι σε μισθολογικές, ασφαλιστικές κατακτήσεις και εργασιακά δικαιώματα για τα οποία δόθηκαν αιματηροί ταξικοί αγώνες από τους εργαζόμενους. Ενώ τ’ αφεντικά συνεχίζουν κάθε μέρα να καρπώνονται τα υπέρογκα κέρδη που παράγει η εργασία μας, ζητάνε από εμάς τους εργαζόμενους να πληρώσουμε την κρίση που δημιούργησε η απληστία του κεφαλαίου. Περικόπτουν μισθούς, επιδόματα και συντάξεις, αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ετοιμάζουν την απελευθέρωση των απολύσεων, την ακόμα μεγαλύτερη ελαστικοποίηση της εργασίας, έτσι ώστε να χρειάζεται να δουλεύουμε «για λίγο» (π.χ. 4ήμερη εργασία), αλλά συνεχώς, σε πάνω από μια δουλείες, αφού ο ένας μισθός δεν φτάνει πια για να βγει ο μήνας. Κι η ληστρική αυτή επίθεση αφορά το σύνολο των εργαζομένων, είτε βρίσκονται στο δημόσιο, είτε στο ιδιωτικό τομέα, είτε είναι μεγάλοι, είτε νέοι σε ηλικία, είτε είναι Έλληνες, είτε μετανάστες. Μέσω της αύξησης του ΦΠΑ σε ότι αγοράζουμε για να επιβιώσουμε, καταληστεύουν ήδη το πενιχρό μας εισόδημα, ενώ ετοιμάζονται να περικόψουν το «δώρο Πάσχα» και στον ιδιωτικό τομέα.
Όσοι/ες δουλεύαμε σε πιτσαρίες γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια τι σημαίνει κρίση και ελαστική εργασία, τι σημαίνει να δουλεύαμε για λίγα ευρώ και σε πολλές δουλειές, γνωρίζουμε πολύ καλά πώς τ’ αφεντικά μας κλέβουν συνεχώς μέσω της «μαύρης», ανασφάλιστης εργασίας. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι για τ’ αφεντικά δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα εξάρτημα στην μηχανή τους, το οποίο μπορεί και να πεθάνει στις δύσκολες συνθήκες του δρόμου, αν δουλεύει ως διανομέας, τ’ οποίο μπορούν να το απολύσουν και να το πετάξουν στον δρόμο, όποτε γουστάρουν, είτε δουλεύει με το μηχανάκι, είτε στο τηλέφωνο, είτε στην κουζίνα. Τ’ αφεντικά της πολυεθνικής «Domino’s Pizza» αν και προσπαθούν να περάσουν μια «χαρούμενη» και «νόμιμη» εικόνα για τις εργασιακές συνθήκες στην επιχείρηση τους, στην πραγματικότητα φροντίζουν να κλέβουν και να εκμεταλλεύονται κι αυτοί με όποιον τρόπο μπορούν τους εργαζόμενους:
- Μέσω της ωρομίσθιας/ελαστικής εργασίας, μας βάζουν να δουλεύουμε πολλές ή λίγες ώρες ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης και μας πληρώνουν ανάλογα με τις ώρες εργασίας, ενώ με βάση το νόμο στην πραγματικότητα πρέπει να μας παρέχουν έναν σταθερό μισθό και ένσημα που ν’ αναλογούν στις ώρες εργασίας της σύμβασης που υπογράφουμε. Αν δουλέψουμε λιγότερο για ένα διάστημα πρέπει να πληρωθούμε κανονικά το μηνιάτικο που αναφέρει η σύμβαση μας. Τ’ αφεντικά της Domino’s γνωρίζουν ότι παρανομούν κάθε φορά που κάνουν την σύμβαση, τον μισθό και την ζωή μας λάστιχο και αυτό πρέπει να γνωστοποιηθεί και να σταματήσει.
- Αν και μέσω της σύμβασης που υπογράφουμε καθορίζονται και τα ανάλογα εργασιακά μας καθήκοντα, τ’ αφεντικά μας αντιμετωπίζουν ως πολυεργαλεία για όλες τις ανάγκες της επιχείρησης. Ένας διανομέας έχει το καθήκον να παραδίδει τις παραγγελίες κι όχι να τις προετοιμάζει, να σηκώνει τα τηλέφωνα, να καθαρίζει, να σκουπίζει και να πλένει τα πιάτα κι αναλόγως το ίδιο ισχύει για τις τηλεφωνήτριες και τις μαγείρισσες. Αυτό είναι παράνομο γιατί μας πληρώνουν για μια δουλειά, ενώ κάνουμε πολλές παραπάνω.
- Για να παραδοθούν σωστά οι παραγγελιές, όλοι μας, διανομείς, τηλεφωνητές/τριες και μάγειρες/ισσες, πρέπει να ξέρουμε να χειριζόμαστε και τους υπολογιστές της επιχείρησης, ενώ ειδικότερα για τους διανομείς απαιτούνται διανοητικές ικανότητες για τον χειρισμό των μηχανών και την διαχείριση των χρηματικών συναλλαγών της επιχείρησης. Όλα αυτά αποδεικνύουν, σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία ότι δεν είμαστε απλοί χειρώνακτες εργάτες, αλλά υπάλληλοι της επιχείρησης. οπότε πρέπει να μας δίνουν όσα προβλέπονται για υπαλλήλους κι όχι για εργάτες. Στόχος μας, έτσι κι αλλιώς, πρέπει να είναι η εξίσωση των μισθών προς τα πάνω, αφού ο διαχωρισμός μας σε διαφορετικές μισθολογικές κατηγορίες, δεν μπορεί παρά να εξυπηρετεί τον κατακερματισμό της δύναμης μας απέναντι στα αφεντικά.
- Ως εργαζόμενοι χρειαζόμαστε χρόνο και χώρο διαλείμματος. Δεν μπορούμε να δουλεύουμε συνεχώς κι όποτε δεν έχει δουλειά τ’ αφεντικά είτε να μας βάζουν άσχετες δουλειές, είτε να μας διώχνουν. Δεν επιτρέπεται να καταγράφεται κάθε μας κίνηση μέσω των καμερών που υπάρχουν παντού στον χώρο που εργαζόμαστε, ακόμα και στον χώρο των αποδυτηρίων! Το να παρακολουθούμαστε συνεχώς από τ’ αφεντικά και τις κάμερες τους συνιστά προσβολή της προσωπικής μας αξιοπρέπειας και δεν μας επιτρέπει την στοιχειώδη άσκηση των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν δικαιώματα και κατακτήσεις τα οποία τ’ αφεντικά μας τα παίρνουν πίσω επειδή κοιτάμε ο καθένας ατομικά την δουλειά του και δεν αντιδράμε συλλογικά στις αυθαιρεσίες και τις παρανομίες τους. Η «Domino’s Pizza» φροντίζει οι εργαζόμενοι να μην διεκδικούν τα εργασιακά και συνδικαλιστικά τους δικαιώματα και ταυτόχρονα προσπαθεί να περάσει τη νοοτροπία της «ομάδας», όπου αφεντικά και εργαζόμενοι δουλεύουμε μαζί και είμαστε συνεχώς χαμογελαστοί παρά την άσχημη συνθήκη που μας επιβάλλουν. Αυτή η ψεύτικη εικόνα εργασιακής ειρήνης μπορεί όμως πολύ εύκολα να σπάσει αν αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας συλλογικά και αγωνιστούμε με βάση τις αρχές τις συναδελφικής και ταξικής αλληλεγγύης. Σε αυτήν την περίπτωση, αντίθετα με την γενικευμένη μοιρολατρία και το «τίποτα δεν γίνεται», αποδεικνύεται ότι τ’ αφεντικά δεν είναι ανίκητα.
Κάτι τέτοιο ξεκίνησε να γίνεται στο κατάστημα της Domino’s στο Παγκράτι, όταν η διεύθυνση απόλυσε τον εργαζόμενο-διανομέα Γ. Λ. στις 14/2, τέσσερις μέρες μετά από την συμμετοχή του στην απεργία ενάντια στα νέα μέτρα στις 10/2. Ο εργαζόμενος εκέι δεν αντιμετώπισε μοιρολατρικά την απόλυση του, αλλά κατέφυγε στην επιθεώρηση εργασίας, θεωρώντας παράνομη την απόλυση του για συνδικαλιστικούς λόγους και ζητώντας την επαναπρόσληψη του, ενώ ταυτόχρονα ενημέρωσε το σωματείο στο οποίο είναι μέλος, την «Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου»-ΣΒΕΟΔ. Το σωματείο προχώρησε σε αποκλεισμό του καταστήματος στις 25/2, στον οποίο συμμετείχαν 60 περίπου αλληλέγγυοι εργαζόμενοι και άνεργοι. Μετά απ’ όλα αυτά, η διοίκηση της Domino’s αναγνώρισε, ανεπίσημα ακόμα, ότι όφειλε παραπάνω λεφτά στον εργαζόμενο που τον έβαζαν να δουλεύει λιγότερο από την σύμβαση του, αλλά δεν δέχεται την επαναπρόσληψη του ως διανομέα, υποστηρίζοντας επίσημα ότι «απολύθηκε επειδή δεν ταίριαζε με το κλίμα της ομάδας, δεν χαμογελούσε» κι ανεπίσημα επειδή «υπάρχει κρίση». Είναι ξεκάθαρο ότι η Domino’s Pizza επιθυμεί αναλώσιμους εργαζόμενους, χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα και διεκδικήσεις, για να μπορεί να συνεχίσει να κερδοφορεί με βάση το μοντέλο των επισφαλών εργασιακών σχέσεων.
Συνάδελφοι/ισσες,
Επειδή ακριβώς τα ζητήματα που μπαίνουν σε αυτήν την περίπτωση αφορούν το σύνολο όσων εργαζόμαστε στα καταστήματα της «Domino’s Pizza», αλλά κι επειδή τα νέα αντεργατικά μέτρα αποτελούν μια εφιαλτική πραγματικότητα, γεννιέται η ανάγκη να οργανωθούμε συλλογικά και να διεκδικήσουμε μαζί αυτά που δικαιούμαστε κι αυτά που απαιτούν οι ανάγκες και τα συμφέροντα μας. Τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, αντίθετα τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα για εμάς και τα παιδιά μας, αν δεν κινητοποιηθούμε μόνοι μας, από τα κάτω και αυτοοργανωμένα. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες έτσι κι αλλιώς δεν έχουν καμία επαφή με τον κόσμο της ελαστικής εργασίας κι εμείς δεν χρειαζόμαστε εργατοπατέρες για να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπεια μας.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ – ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
-ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΑ ΝΕΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
-ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ Γ.Λ. - ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΠΙΣΩ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ – ΠΑΓΩΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ
-ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΜΗ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ ΜΑΣ ΚΙ ΟΧΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΛΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ
-ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΜΑΣ ΩΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΗ ΑΜΟΙΒΗ
-ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΧΩΡΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΟΣ, ΟΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΑΣΤΕ
-ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ ΕΝΣΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ ΔΙΚΥΚΛΟΥ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ:
ΣΥΖΗΤΗΣΗ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΤΑ ΤΑΧΥΦΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ DOMINO’S PIZZA ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ ΜΑΣ
Μ. Δευτέρα 29 Μαρτίου 17:30 στα γραφεία του ΣΒΕΟΔ (Σκυλίτση 10 Εξάρχεια)
Πρωτοβουλία για την συγκρότηση Επιτροπής Αγώνα στη «Domino’s Pizza»
Πίσω από τα χαμόγελα της Domino's Pizza: "Απεργείς; Απολύεσαι" (κείμενο ΣΒΕΟΔ για την απόλυση στο Παγκράτι)
Την Τετάρτη 10/02/2010 συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία (ανάμεσα στα οποία το Σωματείο Επισιτισμού και η Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου, στην οποία και συμμετέχω) είχαν προκηρύξει απεργία ενάντια στα νέα μέτρα που προωθούνται αυτή την περίοδο από το ελληνικό κράτος και την Ε.Ε. Στόχος των νέων μέτρων είναι καταλήστευση του (έτσι κι αλλιώς πενιχρού) εργατικού εισοδήματος, και η περαιτέρω εντατικοποίηση και επισφαλοποίηση της εργασίας, ουσιαστικά η δουλειά μέχρι θανάτου (που στην περίπτωση των οδηγών δικύκλου, όπως κι άλλων κλάδων ισχύει κυριολεκτικά). Λόγω του μεγέθους της επίθεσης που δέχεται αυτή την στιγμή η εργατική τάξη, του μεγέθους της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται, θεώρησα όχι μόνο αυτονόητη την συμμετοχή μου σε μια τέτοια απεργία, αλλά ταυτόχρονα κι ότι πρόκειται για κάτι «πολύ λίγο» σε σχέση με το μέγεθος της αντίστασης που απαιτούν οι καιροί και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες προσπαθούν να προλάβουν μέσω 24ώρων απεργιακών εκτονώσεων.
Όμως τα αφεντικά της «Domino’s pizza», στο κατάστημα της οδού Ερατοσθένους 2 στο Παγκράτι, όπου εργαζόμουνα ως ωρομίσθιος αορίστου χρόνου τους τελευταίους 4 μήνες, θεώρησαν τεράστια πρόκληση το ότι δεν δούλεψα εκείνη την Τετάρτη τις 2,5 ώρες που θα όφειλα, αν δεν είχε απεργία. Έτσι, την Κυριακή 14/2 μου ανακοίνωσαν την απόλυση μου. Όταν ρώτησα για τον λόγο αυτής της απόφασης, η προϊστάμενη μου δήλωσε ότι «δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας», «δεν ταιριάζεις στο κλίμα της ομάδας, δεν χαμογελάς». Γνωρίζοντας ότι τα παραπάνω συνιστούν μια πρόφαση, για να μην παραδεχτούν ότι με απέλυσαν επειδή απέργησα, κάτι που ακόμα θεωρείται παράνομο, προσέφυγα στην Επιθεώρηση Εργασίας, καταγγέλλοντας ως εκδικητική για συνδικαλιστικούς λόγους την απόλυση μου, καθώς και στην ΣΒΕΟΔ, για να αντισταθούμε συλλογικά στην τρομοκρατία των αφεντικών απέναντι σε όσους επιμένουν να χρησιμοποιούν το όπλο της απεργίας.
Ταυτόχρονα, αυτή η απόλυση για συνδικαλιστικούς λόγους, αποτελεί το παγόβουνο των συνθηκών εργασίας ενός ακόμα «αόρατου» κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Των ντόπιων και μεταναστών «ντελιβαράδων» σε μεγάλες αλυσίδες πίτσας, που έχουν την «τύχη» να πληρώνονται τα νόμιμα (σε σχέση με την ανασφάλιστη ζούγκλα που επικρατεί στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις) και την ατυχία να βιώνουν τις μεταμοντέρνες συνθήκες επισφάλειας, που διδάσκονται στις «σχολές διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων» και εφαρμόζονται από τέτοιου είδους αλυσίδες.
Σύμφωνα μ’ αυτές, ο εργαζόμενος οφείλει, όχι απλά να κάνει την δουλειά που υπέγραψε, αλλά να ταυτίζεται με τα συμφέροντα της «ομάδας». Οφείλει, δηλαδή, να νοιώθει και να δείχνει ευχαριστημένος που αμείβεται ελαστικά, με την ώρα, και που η εργασία του έχει καταντήσει ένα συνεχές κυνηγητό χαρτζιλικιών για συμπλήρωμα του πενιχρού μισθού. Οφείλει, ως εξάρτημα του υπολογιστή και της ψυχολογικής πίεσης «να φτάσουν όλα στην ώρα τους», να φωνάζει κάθε φορά που πηγαίνει να παραδώσει μια παραγγελία τον χρόνο παρασκευής της πίτσας κι οι εργαζόμενοι στο εσωτερικό να του απαντάνε με μια φωνή «να προσέχεις». Με κάτι τέτοιες ηλίθιες, αλλά επιβαλλόμενες από τους managers «τελετουργίες» τα αφεντικά θεωρούν ότι όλοι είμαστε «μια ομάδα» κι ότι ξορκίζουν τον κίνδυνο του εργατικού ατυχήματος, που παρ’ όλα αυτά δεν μειώνεται στο ελάχιστο όταν δουλεύεις στον δρόμο. Για να μην μιλήσουμε για την συνεχή μας παρακολούθηση μέσω των καμερών, ακόμα και στον χώρο των αποδυτηρίων, για την απουσία κάποιου χώρου στον οποίο να μπορούμε να καθόμαστε οι εργαζόμενοι και να μιλάμε χωρίς το βλέμμα του προϊσταμένου, για την υποχρέωση μας να κάνουμε διάφορες δουλειές άσχετες με το επαγγελματικό μας προσόν για τ’ οποίο μας προσέλαβαν: την οδήγηση δικύκλου.
Τα χαμόγελα σε τέτοιες εργασιακές συνθήκες δεν πρέπει να σπαταλιούνται για την εικόνα των αφεντικών στα μάτια των πελατών, αλλά να κρατιούνται για τις στιγμές αγώνα και συναδελφικής αλληλεγγύης που εξακολουθούν να εκφράζονται υπόγεια, κατά την διάρκεια των μοναχικών μας διαδρομών. Μέχρι την στιγμή που θα (ξανά)καταφέρουμε η απεργία να μην συνιστά στα μάτια των εργαζομένων αιτία απόλυσης, αλλά αυτό που ήταν πάντα: ένα μέσο ταξικού πολέμου.
Όμως τα αφεντικά της «Domino’s pizza», στο κατάστημα της οδού Ερατοσθένους 2 στο Παγκράτι, όπου εργαζόμουνα ως ωρομίσθιος αορίστου χρόνου τους τελευταίους 4 μήνες, θεώρησαν τεράστια πρόκληση το ότι δεν δούλεψα εκείνη την Τετάρτη τις 2,5 ώρες που θα όφειλα, αν δεν είχε απεργία. Έτσι, την Κυριακή 14/2 μου ανακοίνωσαν την απόλυση μου. Όταν ρώτησα για τον λόγο αυτής της απόφασης, η προϊστάμενη μου δήλωσε ότι «δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας», «δεν ταιριάζεις στο κλίμα της ομάδας, δεν χαμογελάς». Γνωρίζοντας ότι τα παραπάνω συνιστούν μια πρόφαση, για να μην παραδεχτούν ότι με απέλυσαν επειδή απέργησα, κάτι που ακόμα θεωρείται παράνομο, προσέφυγα στην Επιθεώρηση Εργασίας, καταγγέλλοντας ως εκδικητική για συνδικαλιστικούς λόγους την απόλυση μου, καθώς και στην ΣΒΕΟΔ, για να αντισταθούμε συλλογικά στην τρομοκρατία των αφεντικών απέναντι σε όσους επιμένουν να χρησιμοποιούν το όπλο της απεργίας.
Ταυτόχρονα, αυτή η απόλυση για συνδικαλιστικούς λόγους, αποτελεί το παγόβουνο των συνθηκών εργασίας ενός ακόμα «αόρατου» κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Των ντόπιων και μεταναστών «ντελιβαράδων» σε μεγάλες αλυσίδες πίτσας, που έχουν την «τύχη» να πληρώνονται τα νόμιμα (σε σχέση με την ανασφάλιστη ζούγκλα που επικρατεί στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις) και την ατυχία να βιώνουν τις μεταμοντέρνες συνθήκες επισφάλειας, που διδάσκονται στις «σχολές διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων» και εφαρμόζονται από τέτοιου είδους αλυσίδες.
Σύμφωνα μ’ αυτές, ο εργαζόμενος οφείλει, όχι απλά να κάνει την δουλειά που υπέγραψε, αλλά να ταυτίζεται με τα συμφέροντα της «ομάδας». Οφείλει, δηλαδή, να νοιώθει και να δείχνει ευχαριστημένος που αμείβεται ελαστικά, με την ώρα, και που η εργασία του έχει καταντήσει ένα συνεχές κυνηγητό χαρτζιλικιών για συμπλήρωμα του πενιχρού μισθού. Οφείλει, ως εξάρτημα του υπολογιστή και της ψυχολογικής πίεσης «να φτάσουν όλα στην ώρα τους», να φωνάζει κάθε φορά που πηγαίνει να παραδώσει μια παραγγελία τον χρόνο παρασκευής της πίτσας κι οι εργαζόμενοι στο εσωτερικό να του απαντάνε με μια φωνή «να προσέχεις». Με κάτι τέτοιες ηλίθιες, αλλά επιβαλλόμενες από τους managers «τελετουργίες» τα αφεντικά θεωρούν ότι όλοι είμαστε «μια ομάδα» κι ότι ξορκίζουν τον κίνδυνο του εργατικού ατυχήματος, που παρ’ όλα αυτά δεν μειώνεται στο ελάχιστο όταν δουλεύεις στον δρόμο. Για να μην μιλήσουμε για την συνεχή μας παρακολούθηση μέσω των καμερών, ακόμα και στον χώρο των αποδυτηρίων, για την απουσία κάποιου χώρου στον οποίο να μπορούμε να καθόμαστε οι εργαζόμενοι και να μιλάμε χωρίς το βλέμμα του προϊσταμένου, για την υποχρέωση μας να κάνουμε διάφορες δουλειές άσχετες με το επαγγελματικό μας προσόν για τ’ οποίο μας προσέλαβαν: την οδήγηση δικύκλου.
Τα χαμόγελα σε τέτοιες εργασιακές συνθήκες δεν πρέπει να σπαταλιούνται για την εικόνα των αφεντικών στα μάτια των πελατών, αλλά να κρατιούνται για τις στιγμές αγώνα και συναδελφικής αλληλεγγύης που εξακολουθούν να εκφράζονται υπόγεια, κατά την διάρκεια των μοναχικών μας διαδρομών. Μέχρι την στιγμή που θα (ξανά)καταφέρουμε η απεργία να μην συνιστά στα μάτια των εργαζομένων αιτία απόλυσης, αλλά αυτό που ήταν πάντα: ένα μέσο ταξικού πολέμου.
ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΜΟΥ ΚΙ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΑΠΟΛΥΘΗΚΕ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΕΡΓΗΣΕ
Γ.Λ.
Ελαστικά εργαζόμενος στη «Domino’s Pizza» Παγκρατίου
Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)